ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΡΟΓΙΑΝΝΗ

Ήταν θυμάμαι μέσα του περασμένου Αυγούστου όταν ο φίλος και συμμαθητής Γιώργος Τσούσης μου ζήτησε το τηλέφωνο του Νίκου.

     «Είδα  Στέλιο» ,μου είπε, «στο όνειρό μου τον Νίκο τον Τσιρογιάννη πολύ στενοχωρημένο.  Παίρναμε λέει τις μεταθέσεις από την Σχολή Πολέμου και τον Νίκο τον έστελναν σε κάποια πολύ δύσκολη Φρουρά. Γιώργο , είπε, δεν θα αντέξω αυτή την μετάθεση. Θα πεθάνω. Τι θα κάνω εγώ εκεί που με στέλνουν με το παιδί μου τον Αντώνη; Δεν έλαβαν καν υπόψη τους αυτά που τους έγραψα. Δεν μπορώ, θα πεθάνω».

    Το όνειρο ήταν σημαδιακό. Ο Νίκος έφυγε για πάντα.

    Και σήμερα, λίγες μέρες μετά την γιορτή του αντί για χρόνια πολλά, μιλάμε για χρόνια τελειωμένα. Κρίμα πολύ κρίμα.

    Πέρασαν σαράντα δύσκολες ημέρες από τότε που ένας αγαπημένος συμμαθητής, ένας εξαίρετος φίλος, ένας άξιος Στρατηγός, ο Νίκος Τσιρογιάννης μας αποχαιρέτησε για το μεγάλο του ταξίδι.

    Ούτε στα πιο εφιαλτικά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα το θλιβερό προνόμιο να γράφω λόγια στη μνήμη του.

    Μάλλον ως ανέκδοτο από εκείνα τα ωραία που έλεγε με το μοναδικό του χιούμορ θα μπορούσε να εκληφθεί.

    Σαν κεραυνός έπεσε επάνω μας εκείνο το πρωί  της Πέμπτης το θλιβερό μαντάτο του θανάτου του.

    Μα πως είναι δυνατόν αυτός που έδινε με την παρουσία του ζωή και ζωντάνια σε όλους να φεύγει τόσο σύντομα και τόσο ξαφνικά;

    Η είδηση του θανάτου του, συγκλόνισε φίλους και συναδέλφους. Γιατί όλοι γνωρίζαμε τη θαλερή και ακμαία πνευματική και σωματική του υγεία, και την θαυμάζαμε.

    Για μας ήταν σε όλα ακαταμάχητος.

    Ο θάνατός του προκάλεσε βαθύτατη οδύνη σε όλους όσους  είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν.

    Στέρησε την πολυαγαπημένη του οικογένεια από την τόσο σημαντική παρουσία του γιατί ήταν η ελπίδα τους για το αύριο και το μοναδικό τους στήριγμα για τα δύσκολα της καθημερινότητάς  τους.

    Αποχαιρέτησε έτσι ξαφνικά και σύντομα την πολυαγαπημένη του σύζυγο Μαρίκα την λατρεμένη του κόρη Ιωάννα που τόσο υπερήφανος αισθανόταν για την λαμπρή σταδιοδρομία της και τις επιτυχίες της και άφησε απαρηγόρητο τον πολύπαθο γυιο του Αντώνη που από την ημέρα που έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι ψάχνει απελπισμένα την παρουσία του στο σπίτι και δεν την  βρίσκει πουθενά.

    Αποχαιρέτησε με το ωραίο του χαμόγελο χωρίς να δώσει πολλές εξηγήσεις τα αγαπημένα του αδέλφια και όλους τους συγγενείς και  φίλους. Και χωρίς να μας προετοιμάσει αποχαιρέτησε και όλους εμάς τους συμμαθητές του από τη Σχολή Ευελπίδων καθώς και τους συναδέλφους του που τον αγαπήσαμε , για τον ακέραιο χαρακτήρα του, την ευθύτητά του, τον ορθό λόγο του, την πολυμάθειά του, τον άριστο επαγγελματισμό του και πάνω απόλα για το μοναδικό του χιούμορ. Συνήθιζε φεύγοντας από την παρέα  να μας λέει κάποιο από τα ωραία ανέκδοτά του που μας έκανε όλους να γελάμε και να αναπολούμε και επιζητούμε πάντα την παρουσία του. Και τώρα..σιωπή.  Αβάσταχτος πόνος. Δάκρυα και στεναγμός για τον πρόωρο και ξαφνικό χαμό του.

    Πορευτήκαμε μαζί από την Σχολή Ευελπίδων και μέχρι σήμερα επί 50 χρόνια αγαπημένοι και αχώριστοι.  Μαζί στα δύσκολα και ενωμένοι στα απρόσμενα χτυπήματα που μας επεφύλασσε αυτή η μακρόχρονη πορεία μας. Και τώρα εκεί ψηλά θα έχει ήδη συναντήσει τους αγαπητούς μας συμμαθητές, τον Γιώργο Μεσαρχάκη, τον Θόδωρο  Φωτόπουλο, τον Βασίλη Καρούζο, τον Νίκο Βουλώνη, τον Αντώνη Φραγκή, τον Κώστα Κουκουφίκη και τον Δημήτρη Σύρμο που έφυγαν ενωρίτερα και όλο και κάποιο αστείο θα τους λέει.

    Ξέρω ότι στον Νίκο δεν του άρεσαν λόγια κολακευτικά για τον εαυτό του παρότι τα άξιζε .

    Η σταδιοδρομία του στο στρατό ήταν λαμπρή και διακρίθηκε όπου και αν υπηρέτησε.

    Διακρινόταν πάντοτε για την ευρυμάθειά του τον άρτιο επαγγελματισμό του την επιμονή του να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στους στρατιώτες και τους νεώτερους συναδέλφους του πράγματα για τα οποία, κέρδιζε πάντα την εκτίμηση των ανωτέρων του και τον σεβασμό και την αναγνώριση των κατωτέρων του.

    Ήταν πάντα πιστός στο έργο του και δεν παρεξέκλινε ποτέ από τις αρχές του.

    Η αφοσίωσή του στο έργο του ήταν υποδειγματική.

    Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Μαρίκα και απέκτησε τα βλαστάρια του τον Αντώνη και την Ιωάννα.

    Η Πατρίδα τον τίμησε με τα ανώτατα αξιώματα και του εμπιστεύθηκε την σημαντική θέση του Ακολούθου Άμυνας στην Ουάσιγκτον.

    Μετά την αποστρατεία του αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην οικογένειά του η οποία ,πολλές φορές, λόγω της ιδιομορφίας του επαγγέλματος εστερείτο της παρουσίας του.

    Επειδή γνωρίζω ότι δεν θα ήθελε να αναφερθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες θα ήθελα να κλείσω με ένα σχόλιο κάποιου υφισταμένου του στο στρατό από τα πολλά εκείνα που γράφτηκαν με το άκουσμα του θανάτου του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

    Έγραψε λοιπόν ο συνάδελφος και υφιστάμενός του σε κάποια μονάδα Γιάννης Λάζος.

    «Έφυγε ο ορισμός του ΑΝΘΡΩΠΟΥ του ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ του ΔΙΟΙΚΗΤΟΥ του ΣΥΖΥΓΟΥ του ΠΑΤΕΡΑ. Έφυγε ένας από τους καλύτερους Ανθρώπους που γνώρισα, συνεργάστηκα σαν υφιστάμενος, διδάχτηκα πολλά, πήρα αγάπη αναγνώριση βοήθεια και σεβασμό..Ο Τσιρογιάννης από μόνος του δίδασκε ΗΘΙΚΗ… κρίμα… πολύ κρίμα… και γι αυτόν που πάει αλλά και για την οικογένειά του..Ας είναι ελαφρύ το χώμα σου Κύριε Διοικητά. Αναπαύσου εν ειρήνη.» 

    Και επειδή φίλε Νίκο η μέγιστη ικανοποίηση του καθενός από εμάς που υπηρετήσαμε την Πατρίδα είναι η αναγνώριση εκ μέρους των υφισταμένων μας, εκτιμώ ότι το παραπάνω μήνυμα είναι ότι καλλίτερο  θα περίμενε να ακούσει κανείς τελευτώντας τον βίον του.

    Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που τον σκεπάζει.

    Είθε ο Πανάγαθος Θεός να τον αναπαύει μετά των δικαίων και να δίνει την εξ ύψους παρηγορία στην οικογένειά του και τους αγαπημένους του.

    Αιωνία του η Μνήμη.

    ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Στέλιος Καστραντάς

Αθήνα,9 Δεκεμβρίου 2018

ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΤΣΙΔΟΥ – «ΕΜΠΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑ !»

   

Κάνοντας έλεγχο στην ηλεκτρονική μου αλληλογραφία, βλέπω με έκπληξη ένα ε-μαιηλ από τον συμμαθητή και φίλο μου Γρηγόρη Τριανταφυλλίδη. Και λέω «με έκπληξη», γιατί ο Γρηγόρης δεν στέλνει ποτέ ε-μαιηλ!     

    Όταν το άνοιξα, η απορία μου λύθηκε. Ο Γρηγόρης, έγραφε για την εορτάζουσα εχθές ( ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ! ) Στέλλα Καλτσίδου, βαφτισιμιά του και κόρη του άλλου συμμαθητή και φίλου μου Τάσου Καλτσίδη, που μαζί με τον Πέτρο Αλεξανδρίδη (συμμαθητής και φίλος και αυτός) αποτελούν τους… «Τρείς σωματοφύλακες», όχι του Δουμά αλλά της τάξεως ΣΣΕ 1973. 

    Με την ένθερμη επιδοκιμασία μου, και για άλλους 132.452 λόγους, θεώρησα σκόπιμο να το δημοσιεύσω. Ανδρέας.

Γρηγόρης Τριανταφυλλίδης

    Όταν το βράδυ της Τρίτης 20/11 είδα και κυρίως άκουσα το video-spot  της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (EOK), αφιερωμένο στη βαπτιστικιά μου Στέλλα Καλτσίδου κυριολεκτικά συγκλονίστηκα.  Ασυναίσθητα ήρθε στη μνήμη μου το ποίημα του Ιωάννη (έτσι λέγαμε τότε τον Γιάννη, αλλά και τον Γιάνη) Πολέμη με τίτλο ‘’Τι είναι η Πατρίδα μας’’ που απάγγειλα στο Δημοτικό, 60 χρόνια πριν (μικρός ήμουν πολύ έξυπνος). Ακόμη και σήμερα ριγώ με την τέταρτη στροφή του ποιήματος ΄΄Όλα πατρίδα μας….και κάτι που έχουμε μες τη καρδιά -και ιδιαίτερα με τον ακροτελεύτιο στίχο του-  και κράζει μέσα μας Εμπρός παιδιά’’΄.

    Τώρα τι σχέση έχει το ποίημα του Πολέμη που στην αρχή αναρωτιέται και τελικά αποφαίνεται για την έννοια της πατρίδας,  με τη συνέντευξη μιας διεθνούς αθλήτριας που αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση; Και όμως έχει. Το όλο ΄΄αφήγημα΄΄ της Στέλλας είναι ένα συνοπτικό καλά στοχευμένο μήνυμα, διατυπωμένο σε άπταιστα ελληνικά , που ταυτίζεται κατά την άποψή μου απόλυτα με το περιεχόμενο της τελευταίας στροφής του εν λόγω ποιήματος.

    Η Στέλλα δεν αφηγείται απλά  αλλά κάνει κατάθεση ψυχής για τα βιώματα και τα συναισθήματα που την κατείχαν αυτά τα είκοσι χρόνια με το εθνόσημο στις Εθνικές  Ομάδες Μπάσκετ. Περηφάνεια, Τιμή, Συγκίνηση, Αξίες, Αρχές και πάνω απ΄όλα  Εθνικός Ύμνος. Aυτά τα συναισθήματα που άπτονται ευγενών  ιδανικών δεν είναι το ΄΄κάτι΄΄ που έχουμε μες τη καρδιά  όπως τονίζει ο ποιητής; Στο τελευταίο της παιχνίδι στο κλειστό Γυμναστήριο της Λευκόβρυσης Κοζάνης στις 21/11, η Στέλλα κάλεσε τους φιλάθλους που την είχαν στο μεταξύ αποθεώσει να ψάλλουν τον Εθνικό μας ΄Υμνο, που ανακρούεται ,ως είθισται, με την έναρξη του αγώνα και το κλειστό πλημμύρισε από ενθουσιασμό.

    Με το μήνυμα της η Στέλλα απευθύνει ένα έμμεσο κάλεσμα:  «Νέοι και νέες η Εθνική διδάσκει αξίες και αρχές, παραδίδει μαθήματα ζωής, ενισχύει φιλίες , δίνει ευκαιρίες . Επιδοθείτε στον αθλητισμό, στοχεύσατε ψηλά. ΕΜΠΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑ.»

    Ο χρόνος αποχώρησής της από την ενεργό δράση , το timing που λέει και ο κουμπάρος μου ο Πέτρος ξάφνιασε πολλούς, αφού η ίδια βρίσκεται στο απόγειο της απόδοσής της. Ήταν όμως δική της συνειδητοποιημένη επιλογή, απόλυτα σεβαστή. Με την απόφασή της αυτή η Στέλλα παρέχει τον ΄΄χώρο και χρόνο΄΄ στις συμπαίκτριές της να ανελιχθούν. Σε αυτές με τις οποίες μοιράστηκε επιτυχίες αλλά και άτυχες στιγμές και ανέπτυξε φιλίες, παραδίδει τώρα και μαθήματα ζωής, αφού  εμμέσως πλην σαφώς τις παροτρύνει:  «Πιστεύω στο ταλέντο και στις δυνατότητές σας, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, ουδείς αναντικατάστατος. ΕΜΠΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑ!.»

    Ποιος ο αντίκτυπος για την Εθνική από την αποχώρηση της Στέλλας; Βραχυπρόθεσμα η ομάδα θα δυσκολευτεί να συνέλθει από το σόκ, (η ίδια δεν το παραδέχεται) και  να αναπληρώσει το τριοτεσσάρι της. Μακροπρόθεσμα όμως θα έχει οφέλη, αφού η παρακαταθήκη της Στέλλας την καθιστά πρότυπο για τις επερχόμενες, ενώ το μήνυμά της αποτελεί προσκλητήριο κάλεσμα για συμμετοχή (ας το εκμεταλλευτεί η ΕΟΚ). Και θα είναι πολλοί όχι μόνο οι κλητοί, αλλά και οι εκλεκτοί, δεδομένου ότι όντως υπάρχει πολύ ταλέντο στη νεολαία μας. Ας θυμηθούμε ότι και ο Γκάλης έφυγε, όμως έκτοτε το μπάσκετ κατέστη εθνικό σπόρ. Εξάλλου όπως και η ίδια δήλωσε έστω κα μή ΄΄ούσα στη γραμμή΄΄ παραμένει πάντα στη διάθεσή της και θερμός υποστηρικτής της. Για τη Στέλλα η Εθνική είναι χρόνος Ενεστώτας. Αυτό όμως που σίγουρα θα λείψει από την Εθνική είναι η φανέλα με το Νο19, αφού αυτή/αυτό  ήταν της Στέλλας.

    Δεν γνωρίζω πολλά για το γυναικείο μπάσκετ. Στις επιτυχίες όμως της Εθνικής τα τελευταία χρόνια, για τις οποίες φυσικά συνέβαλε όλος ο οργανισμός που συγκροτεί την Εθνική Ομάδα, πιστεύω ότι η Στέλλα και η Εβίνα ήταν οι ηγέτιδες της και δικαίως κατέστησαν πρότυπα για τις υπόλοιπες, αλλά και τις επερχόμενες.

    Τετάρτη 21/11 κλειστό γυμναστήριο Λευκόβρυσης Κοζάνης, ώρα 7.30. Ο αγώνας με το Ισραήλ τελείωσε νικηφόρα για την Εθνική μας πριν μια ώρα περίπου, αλλά το παρκέ γεμάτο κόσμο. Ο Τάσος και η Ελίζα έδωσαν τα λουλούδια και τις ζωγραφιές τους στη Στέλλα, που τώρα περιστοιχίζεται από πλήθος νέων και ηλικιωμένων , μεταξύ τους και μια κυρία σε αμαξίδιο. Εγώ όρθιος και άκαπνος με μια ανθοδέσμη στο χέρι ( να είναι καλά η Ευγενία) μπροστά στο κάθισμα Β12 (δεν είναι η γνωστή βιταμίνη) της εξέδρας,  περιμένω τη Στέλλα να την συγχαρώ. Ξαφνικά με πλησιάζει ένας πιτσιρικάς 6-7 χρονών και με ρωτά.

-Παππού τι περιμένεις με τα λουλούδια; τη νύφη;

-Όχι παιδάκι μου περιμένω το κορίτσι με το εθνόσημο και το Νο19.

-Στέλλα τη λένε ρε παππού. Στέλλα. Αλλά πες μου, γιατί της έδωσαν το 19; Αυτή αξίζει για άριστα 20, μου λέει.

 -Είκοσι ε; του απαντώ.

-Ναι, ναι, είκοσι και βάααααλε, μου λέει και απομακρύνθηκε.

    Ποιο είναι λοιπόν αυτό το κορίτσι του είκοσι και βάααλε; Τις επιδόσεις της στο γήπεδο τις γνωρίζει όλη η φίλαθλη Ελλάδα και όχι μόνο, αφού διέπρεψε και στο εξωτερικό. Προς τούτο και η αποδοχή από τις συμπαίκτριές της και η μεγάλη αγάπη του κόσμου. Υπάρχουν ειδικότεροι εμού που σχολίασαν και θα σχολιάσουν για τις επιδόσεις, τον επαγγελματισμό και τη προσφορά της. Εγώ θα γράψω ακόμη λίγες φράσεις από καρδιάς για αυτό το ευαίσθητο και συνάμα δυναμικό κορίτσι (κορίτσαρο δηλαδή), που εκτός των άλλων αισθάνεται τον εαυτό της ευλογημένο (λες να οφείλεται και στο λάδι της βάπτισής της;) και που είχα την τιμή να οριστώ από τους γονείς της ανάδοχό της.

    Λοιπόν η Στυλιανή (έτσι τη βαφτίσαμε και έτσι την αποκαλούν οι ξένοι αθλητικοί τηλεπαρουσιαστές), είχε και έχει αρχές και αξίες που τις διδάχθηκε από τους γονείς της, Βέρα και Τάσο (ο πρώτος της coach) και τις σφυρηλάτησε αυτά τα είκοσι χρόνια στο αμόνι της Εθνικής. Κληρονόμησε ισχυρά γονίδια, τα οποία της προσέδωσαν πλούσια σωματικά και ηθικά προσόντα,  υψηλή νοημοσύνη και απαράμιλλο ψυχισμό και σθένος (όρα πάθος στο παρκέ, επιστροφή από δύο σοβαρούς τραυματισμούς κ.α). Δοκιμάστηκε στη ΄΄φωτιά΄΄ του στίβου της ζωής και ειδικότερα του αθλητισμού, όπως δοκιμάζεται ο χρυσός στο χωνευτήρι και βρέθηκε ΓΝΗΣΙΑ. Με άλλα λόγια η Στέλλα κέκτηται όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που συνιστούν την ερμηνεία μιας λέξης που απαντάται μόνο στα ελληνικά λεξικά - ΛΕΒΕΝΤΙΑ.

ΣΤΕΛΛΑ,

Η νονά σου και εγώ σε αγαπάμε πολύ, είμαστε περήφανοι για σένα και σου ευχόμαστε πάντα επιτυχίες σε όλους τους στόχους σου και πάνω απ΄ όλα ΥΓΕΙΑ.

ΥΓ1.Τώρα τι κουβέντα μου πέταξε ο πιτσιρικάς στο γυμναστήριο; Εγώ πάντως να ξέρεις ,συνεχίζω να τραγουδάω!!!!

ΥΓ2 Όπως είθισται στο τέλος κάθε κειμένου παρατίθενται οι πηγές. ¨Ετσι και εγώ παραθέτω την περί ής ο λόγος τέταρτη στροφή του ποιήματος ΄΄Τι είναι η Πατρίδα μας΄΄

Όλα Πατρίδα μας. Κι αυτά κι εκείνα

και κάτι που χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίν(δ)α

και κράζει μέσα μας : Εμπρός παιδιά’’

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ, ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ.

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο, καταφέραμε να κάνουμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο 20 – 21 Οκτωβρίου μια διήμερη εκδρομή στα Τρίκαλα, στην Καλαμπάκα και στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας, την γενέτειρα του Γεωργίου Καραϊσκάκη.

    Η εκδρομή μας αρχικά είχε προγραμματιστεί για το Σαββατοκύριακο 13 – 14 Οκτωβρίου, όμως δεν καταφέραμε να βρούμε ξενοδοχείο, λόγω των πολλών συνεδρίων που γίνονται στην πόλη. Ευτυχώς, είχαμε σύμμαχό μας τον καιρό, που ήταν ιδανικός για εκδρομές.

    Με ιδιαίτερη επιμέλεια, φροντίσαμε το πρόγραμμά μας, ώστε αφ ενός να είναι χρονικά άνετο και αφ ετέρου να περιλαμβάνει πολλά άξια επισκέψεως μέρη. Σε αυτό, είχαμε την αμέριστη βοήθεια αλλά και συμμετοχή στην εκδρομή μας, του αγαπητού φίλου μας και συνάδελφου Κώστα Καρασιώτου, που κατάγεται από την όμορφη πόλη των Τρικάλων.

    Σάββατο πρωί – πρωί ( ε, όχι και ξημερώματα…) αφού εξασφαλίσαμε την στάθμευση των αυτοκινήτων μας στο Στρατόπεδο του Γ΄ Σώματος Στρατού για διευκόλυνση και λόγους ασφαλείας, όλο χαρά, γιατί μας έλειψαν οι «εξορμήσεις» μας, ξεκινήσαμε, 37 άτομα. Ήμασταν συμμαθητές και φίλοι, που πάντα σχεδόν μας συντροφεύουν στις εκδρομές μας. Ήμασταν ο Γιώργος με την Τζένη, ο Τάσος με τη Βαρβάρα, ο Θανάσης με την Έλενα, η Χρυσουλα του Κώστα, ο Βαγγέλης με την Σούλα, ο Θωμάς με την Ελένη, εγώ με την Χριστίνα, ο Λάζαρος με την Μαρία, ο Σταύρος με την Τάνια, ο Κώστας με την Γιούλια, ο Γρηγόρης με την Θαλεια, ο Πέτρος με την Μαρία. Από φίλους, είχαμε μαζί μας τον Γιάννη και την Τάνια, τον Νίκο με την Δώρα, τον Σταύρο με την Έρρικα, την Θέτιδα, την Χρυσούλα,  την Φιλοθέη, τον Άρη με την Σταυρούλα, τον Θόδωρο με την Χαρίκλεια. Στην Λάρισα ήρθε μαζί μας ο Μανουήλ με την Μερόπη που έφτασαν από το Βόλο.

    Αφού φτάσαμε στα Τρίκαλα, ήπιαμε το καφεδάκι μας στην πανέμορφη πλατεία και τον πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι, και με «ξεναγό» τον Κώστα που αναφέραμε πιο πάνω, επισκεφθήκαμε τα δύο πρώτα αξιοθέατα, το Μουσείο του Βασίλη Τσιτσάνη και το Κουρσούμ Τζαμί, εκατό μέτρα παραπέρα. Στο μουσείο του Τσιτσάνη είχαμε μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση από τον αρμόδιο του μουσείου για τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας λαϊκού συνθέτη. Το Κουρσούμ Τζαμί δεν είναι ενεργό, αλλά φιλοξενεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Την ώρα της επισκέψεώς μας, γινόταν μαθήματα ζωγραφικής.

    Μετά από αυτά, ήρθε και η ώρα του φαγητού. Είχαμε «κλείσει» στη ΛΑΦ Τρικάλων το γέυμα μας με συγκεκριμένο «μενού», το οποίο και απολαύσαμε όλοι. Εκεί, μας καλωσόρισε ο Ταξίαρχος Διοικητής της Σχολής.

    Στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, το «ΑΜΑΛΙΑ» στην Καλαμπάκα. Προσαρμοσμένο στο περιβάλλον, είχε οριζόντια και όχι κατακόρυφη δόμηση, με όλα τα «κομφόρ». Δεν είχαμε πολύ χρόνο, και αφού παραλάβαμε τα δωμάτιά μας, μπήκαμε στο λεωφορείο για να ανέβουμε στα Μετέωρα και να επισκεφθουμε την Ι.Μ. Αγίου Στεφάνου, την πιο προσβάσιμη από όλες.   Μετά την ενημέρωση από την ηγουμένη του Μοναστηριού, και την προσφορά του παραδοσιακού καφέ και λουκουμιού, περιηγηθήκαμε τις καλοσυντηρημένες εγκαταστάσεις .

    Μετά την επίσκεψή μας στην Ι.Μ.Αγίου Στεφάνου, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις πεντέμισι το απόγευμα, να ξεκουραστούμε λίγο, για να φύγουμε για τα Τρίκαλα.

    Στις 8 το βράδυ, φύγαμε για τα Τρίκαλα. Εκεί, μας περίμενε ο Κώστας και μετά από ένα μικρό βραδυνό περίπατο, φτάσαμε σε μια περιοχή που λέγεται «Μανάβικα», κάτι σαν τα «λαδάδικα της Θεσσαλονίκης. Όλοι οι δρόμοι, ήταν γεμάτοι κόσμο που έκανε την βόλτα του ή καθόταν στα πάρα πολλά μαγαζιά ( ταβέρνες, μπάρ κτλ) Εμείς είχαμε «κλείσει»  σε κάποιο ψητοπωλείο – ταβέρνα, και απολαύσαμε ένα πολύ ωραίο βραδυνό φαγητό, με την ανάλογη διασκέδαση.

    Την Κυριακή το πρωί, η πρώτη μας κουβέντα ήταν πως… παραφάγαμε το Σάββατο!  Πράγματι, το είχαμε παρακάνει! Πρίν από καμιά τριανταριά χρόνια, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα , τώρα όμως…. Αποφασίσαμε, στις επόμενες εκδρομές μας να περιορίσουμε αυτές τις… γαστριμαργικές πανδαισίες ΚΑΙ το μεσημέρι ΚΑΙ το βράδυ. Δεν μένει, παρά να το υλοποιήσουμε!

    Μετά από το πλούσιο πρωϊνό μας στο ξενοδοχείο ( πάλι φαγητό, αλλά το πρωϊνό λένε, «δεν υπολογίζεται») παραδώσαμε τα δωμάτιά μας και φύγαμε και πάλι για τα Τρίκαλα. Εκεί μας περίμενε και πάλι ο Κώστας, για περιήγηση και ξενάγηση.

    Μετά από έναν απολαυστικό καφέ δίπλα στο ποτάμι, επισκεφθήκαμε το Φρούριο των Τρικάλων και το παλιό Ρολόι, με θέα όλα τα Τρίκαλα, αλλά και την γύρω περιοχή. Ήδη η ώρα είχε περάσει, και έπρεπε να συνεχίσουμε για τον τελευταιο μας προορισμό, το Μαυρομμάτι.   Διασχίζοντας την παλιά πόλη των Τρικάλων, που ονομάζεται παραδοσιακά «Βαρούσι», φτάσαμε στο ποτάμι που μας περίμενε το λεωφορείο μας.

    Φτάσαμε στο Μαυρομμάτι, και εκεί, στην πλατεία του χωριού, στην οποία δεσπόζει ( και δικαίως) το άγαλμα του έφιππου Γεωργίου Καραϊσκάκη, μας περίμενε ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαυροματίου, ο κύριος  Δημήτρης Γιώτης.

    Επισκεφθήκαμε το Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο «Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ¨» στο οποίο ο κ. Γιώτης μας έκανε μια πολύ λεπτομερή και εμπεριστατωμένη ενημέρωση. Θαυμάσαμε τα προσωπικά όπλα του Ήρωα του 1821, κάποια δε από αυτά μας δόθηκε η ευκαιρία να τα κρατήσουμε στο χέρι για λίγο.

    Μετά το Μουσείο, με οδηγό τον κ. Γιώτη επισκεφθήκαμε την Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ένα πραγματικό μοναστήρι, και όχι «τουριστικό» όπως πολλά άλλα που έχουμε επισκεφθεί στο παρελθόν. Μας ενημέρωσε η ηγουμένη   για τα θέματα της Μονής, και αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως οι μοναχές , λίγες τον αριθμό, ήταν από πολλές χώρες της Ευρώπης ( Ουκρανία, Γερμανία κτλ) και όλες μιλούσαν ελληνικά. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, σε αυτό το μοναστήρι πρόσφερε τις υπηρεσίες της η μητέρα του Καραϊσκάκη, η οποία δεν ήταν καλόγρια.

    Και φτάσαμε και στο τελευταίο στάδιο της εκδρομής μας. Από Θεσσαλονίκη, είχαμε «κλείσει» για γεύμα μια τοπική ταβέρνα με το όνομα «Στου Σφακιά». Εδώ έγινε το μοναδικό τρωτό της εκδρομής μας, γιατί ενώ όπως ζήτησε η ταβέρνα, την είχαμε ενημερώσει επακριβώς για το πόσες μερίδες και τι ειδους «της ώρας» θέλαμε, ώστε να μην έχουμε καθυστέρηση, το σερβίρισμα άργησε πολύ, με αποτέλεσμα να υπάρξει και η σχετική «γκρίνια» από κανα – δυό που ήθελαν να γυρίσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, για να δουνε το μάτς. Και ενώ η ποιότητα των κρεάτων γενικά ήταν εξαιρετική, παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα, γιατί μερικά ήταν ωμά και μερικά υπερβολικά ψημένα. Έ, τι να κάνουμε, υπάρχουν και αυτά. Με την καλή διάθεση που μας διέκρινε, το ξεπεράσαμε. Άλλωστε, ξεκινούσε και ο δρόμος της επιστροφής.

    Για να μην τα πολυλογούμε ( και μάλλον το παράκανα λιγάκι…)  όπως φτάσαμε στα Τρίκαλα, έτσι και γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη στις εννέα παρα είκοσι το βράδυ, αφού προηγουμένως αφήσαμε τον Μανουήλ και την Μερόπη στη Λάρισα.

    Αυτή η εκδρομή μας, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες, και σε αυτό συνετέλεσαν πολλοί. Τόσο οι διοργανωτές με την λεπτομερή διοργάνωση, όσο και ο Κώστας αφ ενός με την γενική ξενάγηση αλλά και την ενημέρωση στο λεωφορείο, όσο και ο Βαγγέλης με την ενημέρωση για την ζωή του Καραϊσκάκη. Όλοι μας, τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα.

    Γεγονός είναι, πως την περιμέναμε με ανυπομονησία, για χίλιους δυό λόγους. Κάπου να ξεδώσουμε λίγο, βρε αδελφέ! Και η επιστροφή, μας βρήκε όλους ευχαριστημένους.

    Στα κοντινά μας μελλοντικά σχέδια, περιλαμβάνεται κάπου στις αρχές Δεκεμβρίου, μια ημερήσια εκδρομή στη Βεργίνα, που ενώ είναι τόσο κοντά μας και τόσο αξιόλογη, έχουμε να την επισκεφθούμε πολλά χρόνια και εν τω μεταξύ έχει αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό ο αρχαιολογικός χώρος, γενικώς. Φυσικά, θα υπάρξουν ενημερώσεις.

    Εμείς λοιπόν, λέμε πως περάσαμε καλά! Για να το καταλάβετε και εσείς που δεν ήσασταν μαζί μας, μπορείτε να δείτε μερικές φωτογραφίες