ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΚΟΥΚΟΥΦΙΚΗ

ΠΡΟΣ ΤΟ 424 ΓΣΝΕ

    Την 14η Σεπ. 2014 εισήχθη στο 424 ΓΣΝΕ ο σύζυγός μου πάσχων από βαριά και ανίατη ασθένεια, σε οξεία φάση.

    Νοσηλεύτηκε επί 45 ημέρες και μετά από ραγδαία επιδείνωση της κατάστασής του κατέληξε την 31η Οκτ.

    Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλε το Ιατρικό Προσωπικό σε μια σωστική προσπάθεια καταδικασμένη από την αρχή. Παρόλο που το γνώριζαν πολύ καλύτερα από μένα, δεν παραιτήθηκαν του αγώνα, ούτε για μία στιγμή.

    Το Νοσηλευτικό Προσωπικό του Νοσοκομείου, νύχτα και μέρα, προσέφεραν απλόχερα και ακούραστα την φροντίδα τους.

    Στην τελευταία του μάχη ο πολυαγαπημένος μου δεν ήταν μόνος του. Στάθηκαν δίπλα του και πολέμησαν μέχρι την τελευταία στιγμή, παρά το μάταιο του αγώνα, εξαίρετοι επιστήμονες και άνθρωποι. Πεισματικά θα έλεγα, . . . κόντρα στο Θάνατο.

    Τιμώ τον αγώνα τους και εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου αλλά και τις ευχές μου, να τους έχει ο Θεός καλά και να τους δίνει τη δύναμη να αγωνίζονται όπως πολύ καλά το γνωρίζουν.

    Μετά τιμής,

Χρυσάνθη χήρα Κωνσταντίνου Κουκουφίκη

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ

    Από τον γάμο μου και μέχρι σήμερα έζησα αναρίθμητες φορές τις εκδηλώσεις της αγάπης και εκτίμησης των συναδέλφων του συζύγου μου προς το πρόσωπό του – ιδιαίτερα των συμμαθητών του.

    Και αυτό συνεχίστηκε και μετά την αποστρατεία του, εντάθηκε με την εκδήλωση της ασθένειάς του και κορυφώθηκε τις τελευταίες 45 ημέρες με την νοσηλεία του στο 424 ΓΣΝΕ και το πέρασμά του στην άλλη ζωή.

    Σεβόμενη την σεμνότητα και την ταπεινοφροσύνη όλων αυτών που του παραστάθηκαν και συμπαραστάθηκαν στην οικογένειά του, δεν μπορώ να τους αναφέρω. Θέλω όμως να τους ευχαριστήσω, όλους ανεξαιρέτως, από τα βάθη της καρδιάς μου για την αγάπη, την φροντίδα και την στήριξη που απλόχερα και ανυπόκριτα μας χάρισαν.

    Είναι το βάλσαμό μας για τον απόντα πια αγαπημένο μας σύζυγο και πατέρα.

    Είναι οι πρεσβείες των Αγίων και της Παναχράντου στον Πανάγαθο για καλόν Παράδεισο.

    Είναι το θάρρος και το κουράγιο μας να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

    Σας ευχαριστώ όλους και εύχομαι ο Παντοδύναμος να σας χαρίζει υγεία και μακροημέρευση.

Χρυσάνθη χήρα Κωνσταντίνου Κουκουφίκη

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ

    Όπως το είχαμε προγραμματίσει, από 25 μέχρι 28 Οκτωβρίου πραγματοποιήσαμε την εκδρομή μας στη Σερβία, και ιδιαίτερα στο Βελιγράδι και το Νόβι Σαντ.

    Η εκδρομή μας, έγινε με την συνεργασία και συνδιοργάνωση των Τάξεων 1971 και 1973, και η συμμετοχή και επιτυχία ήταν απόλυτη. Μαζευτήκαμε τελικά 44 άτομα, από τις δύο Τάξεις αλλά και φίλους μας. Σημαντικό ήταν, ότι οι συμμετοχές δεν ήταν μόνο από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και από την Αθήνα, την Κοζάνη, την Χαλκιδική, και άλλα πιο κοντινά μέρη.

    Ξεκινήσαμε πρωί – πρωί από την συηθισμένη αφετηρία μας, το Στρατηγείο του Γ΄Σώματος Στρατού, και χωρίς δυσκολία φτάσαμε στα σύνορα Ελλάδος – Σκοπίων, αφού στο ενδιάμεσο επιβιβάστηκε ο Αστέριος από την Κοζάνη, με την παρέα του.

    Στα σύνορα, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, αφού στον σκοπιανό έλεγχο βρεθήκαμε 8ο λεωφορείο, χωρίς να γίνεται καμμία απολύτως κίνηση στα προηγούμενα. Θεωρώ ότι υπήρχε σκοπιμότητα από πλευράς Σκοπιανών. Τελικά, μετά από αναμονή σε ακινησία τριών ορών, συνεχίσαμε προς Βορράν.

    Τον αρχικό μας εκνευρισμό, λόγω του πρωινού ξυπνήματος και της καθυστερήσεως, επέτεινε η βλάβη της πίσω πόρτας του λεωφορείου, η οποία παρά τις προσπάθειες του οδηγού δεν μπορεσε να αποκατασταθεί, και έτσι μέχρι τέλους της εκδρομής, λειτουργούσε μόνον η μπροστινή πόρτα, χωρίς αυτό να μας δημιουργήσει ιδιαίτερα προβλήματα.

    Από τα σύνορα Σκοπίων – Σερβίας, περάσαμε εύκολα, και συνεχίσαμε για Βελιγράδι. Ευνόητο, ότι αποφύγαμε να κάνουμε στάσεις στα Σκόπια.

    Φτάσαμε στο Βελιγράδι κατά τις 7 το απόγευμα, τακτοποιηθήκαμε στο θαυμάσιο ξενοδοχείο μας Design Hotel Queen Astoria, δειπνήσαμε και βγήκαμε μια βόλτα στην πόλη για ‘’πρώτη γεύση’’ της πρωτεύουσας της Σερβίας. Ήταν μια δύσκολη και σχετικά κουραστική ημέρα, αλλά οι επόμενες μας αποζημίωσαν πλήρως.

    Την άλλη μέρα, το πρωί, αφού πήραμε το πρωινό μας, ξεκινήσαμε για το Νόβι Σαντ. Μία θαυμάσια γραφική πόλη, με αξιόλογα μνημεία και αξιοθέατα, μεταξύ των οποίων ιδιαίτερη θέση έχει το θαυμάσιο φρούριο   Πετροβαραντίν (Petrovaradinska tvrđava ), άριστα συντηρημένο, που μας γοήτευσε κατά την περιήγηση. Το μεσημέρι, απολαύσαμε σε   ταβέρνες τις τοπικές ‘’σπεσιαλιτέ’’, όπως χοιρινό ή κοτόπουλο ‘’Καρατζόρζα’’ ή κάπως έτσι… και πολλά άλλα. Κατά τις τέσσερεις το απόγευμα, γεμάτοι ικανοποίηση, ξεκινήσαμε επιστρέφοντας στο Βελιγράδι.

    Φτάνοντας στο Βελιγράδι, είχαμε προγραμματίσει μια κρουαζιέρα με ποταμόπλοιο στον Σάβο ( Σάββα τον λένε οι Σέρβοι, από τον Άγιο Σάββα ) και τον περίφημο Δούναβι. Είδαμε τις παρόχθιες πλωτές καφετέριες , εστιατόρια και άλλα παρεμφερή, περάσαμε κάτω από τις 6 γέφυρες του ποταμού, περιπλεύσαμε το ποταμίσιο νησί Ada (Ada Ciganlija ) με τις οργανωμένες για μπάνιο παραλίες, θαυμάσαμε το φωτισμένο Κάστρο του Βελιγραδίου, και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για φαγητό και ύπνο.

    Η επόμενη μέρα, 27 Οκτωβρίου, ήταν αφιερωμένη στο Βελιγράδι. Κινούμενοι με το λεωφορείο, περάσαμε από όλα τα σημαντικά μέρη της πόλης και σταματήσαμε για ξενάγηση σε πολλά από αυτά.   Παρά τον πρόσφατο πόλεμο και τους βομβαρδισμούς των Νατο’ι’κών, τα μόνα σημάδια που έμειναν, είναι δύο βομβαρδισμένα κτίρια στο κέντρο της πόλεως, τα οποία παραμένουν έτσι, για να θυμίζουν τα γεγονότα που οδήγησαν στην βίαιη διάλυση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας…

    Επισκεφθήκαμε τον Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα, ο οποίος είναι μισοτελειωμένος και χρειάζονται χρήματα που δεν υπάρχουν για την αποπεράτωσή του. Ο ξεναγός μας ο Μίλκο, μας είπε ότι ο Πούτιν είπε ότι θα δώσει η Ρωσσία 20.000.000 ευρώ. Ακόμη, μας είπε ότι λόγω της οικονομικής καταστάσεως στη Σερβία, η κυβέρνηση ανέστειλε όλες τις χρηματοδοτήσεις για καλλιτεχνικές – πολιτιστικές εκδηλώσεις, κρίνοντας ότι προέχει η επιβίωση του Σερβικού λαού.

    Περπατήσαμε στον Παλαιό Πεζόδρομο  Skadarlija και στον Δρόμο  του Πρίγκιπα Μιχαήλ (  Ulica knez Mihailova ), είδαμε το   Κοινοβούλιο της Σερβίας στην πλατεία Nikola Pašić, το Εθνικό Μουσείο Σερβίας    ( Narodna skupština Srbije ) που δεν λειτουργεί ελλείψει χρημάτων, τριγυρίσαμε στην Πλατεία της Δημοκρατίας ( Trg Republike ) όπου είδαμε το  Παλιό Παλάτι της δυναστείας Ομπρένοβιτς ( Stari Dvor  ) που σήμερα είναι το Δημαρχείο, με απέναντί του το Παλάτι της δυναστείας Καραγεώργεβιτς. Είναι οι δύο δυναστείες της Σερβίας.

    Η πρωινή μας περιήγηση κατέληξε στο ονομαστό Οχυρό του Βελιγραδίου  Kalemegdan, με το Πολεμικό Μουσείο και την απέραντη θέα προς το Βελιγράδι και τον Δούναβι.

    Το μεσημέρι, γυρίσαμε για φαγητό στο ξενοδοχείο, και ακολούθησε ελεύθερος χρόνος για βόλτα και καφέ στο κέντρο του Βελιγραδίου.

    Το βράδυ, μας είχαν συστήσει μία γνωστή ταβέρνα με εντόπιες σπεσιαλιτέ και σέρβικη μουσική στην Skadarlija, την DVA JELENA ( Τα δυό ελάφια ) την οποία δεν παραλείψαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας, και συνοδεία σέρβικης ( και όχι μόνο ) μουσικής και κρασιού, κάναμε τα… δικά μας. Έ, ξέρετε τώρα….. Πάντως, θα μας θυμούνται. Αυτό είναι βέβαιο.

    Φεύγοντας από την ταβέρνα, κατά τις ενδεκάμισυ το βράδυ, συνέβη ένα δυσάρεστο περιστατικό με πρωταγωνιστή και θύμα εμένα ( ευτυχώς και δυστυχώς ) . Βαδίζοντας προς το λεωφορείο, δυό κλεφτρόνια, κατάφεραν να μου αρπάξουν το κρεμασμένο από τον ώμο τσαντάκι, μέσα στο οποίο είχα πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένων των ταυτοτήτων της δικής μου και της Χριστίνας. Δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε, παρά τις προσπάθειες όσων είχαν καλή φυσική κατάσταση, γιατί τα κλεφτρόνια εξαφανίστηκαν σε χρόνο dt. Βέβαια, οι κλέφτες,  κλέφτες, αλλά ευθύνη έχω και εγώ, γιατί δεν πρόσεξα όσο έπρεπε τα πράγματά μου, και ιδιαίτερα σε ξένη χώρα.

    Με αυτό το περιστατικό, ευτυχώς ανώδυνο από πλευράς υγείας ή ατυχήματος, μου δόθηκε η ευκαιρία να εκτιμήσω αφάνταστα την συμπαράσταση όλων της παρέας μας. Ιδιαίτερα την επομένη, που ο Θανάσης και ο Αστέριος από το πρωί μέχρι τις μία το μεσημέρι που καταφέραμε να φύγουμε, έτρεχαν συνεχώς μαζί μας από Αστυνομία σε Πρεσβεία και τούμπαλιν, για να εξασφαλίσουμε το προσωρινό χαρτί με το οποίο θα μπορούσαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα η Χριστίνα και εγώ. Τους ευχαριστώ ιδιαίτερα ΓΙΑ ΟΛΑ ! Έχω την πεποίθηση, ότι και οι υπόλοιποι εάν μπορούσαν να βοηθήσουν στα ‘’τρεχάματα’’, θα το είχαν κάνει.

    Όπως έγραψα και στην αρχή, το ‘’πάντρεμα’’ των δύο τάξεων, αποδείχτηκε απολύτως πετυχημένο. Σε όλη την διάρκεια της εκδρομής, επικράτησε μεγάλο κέφι, τόσο μέσα όσο και έξω από το λεωφορείο, με την συμμετοχή όλων. Πρωτοστάτησαν οι…. ‘’συνήθεις ύποπτοι’’, οι οποίοι και φαίνονται στις φωτογραφίες που υπάρχουν στο τέλος, για απόδειξη των παραπάνω. Όσο για τους φίλους που ήρθαν μαζί μας, δεν χρειάστηκε ‘’περίοδος προσαρμογής’’, αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχαν σε εκδρομή μας. Βέβαια, πρέπει να εξαιρέσουμε το απόγευμα της πρώτης ημέρας, μέχρι που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, γιατί μας την ‘’είχε σπάσει’’ η κωλυσιεργία των Σκοπιανών.

    Με δεδομένη πλέον την επιτυχία της εκδρομής μας, έχουμε αρχίσει να σχεδιάζουμε την επόμενη, με κυρίαρχες σκέψεις το Βουκουρέστι ή την Ανατολική Ρωμυλία, για τέσσερεις μέρες πάλι. Το ‘’Πότε’’, θα το δούμε…

Ο ΣΥΜΑΘΗΤΗΣ ΜΑΣ

Άλλη μια ψυχή του Κώστα του Κουκουφίκη

του αγαπητού συμμαθητή

πέταξε ψηλά στους ουρανούς, στου Θεού την αγκαλιά.

Έφυγε νωρίς, βαριά απόψε είναι η καρδιά

Όλων των συμμαθητών το δάκρυ από τα μάτια μας κυλά.

Ήσουν αγαπητός, καλή ψυχή, φιλότιμος και σοβαρός

Υπόδειγμα συζύγου, απλοϊκός, αγνός και ταπεινός.

Υπηρετήσαμε μαζί στη πόλη της Καλαμάτας

Στο ίδιο σπίτι ζήσαμε μήνες από την ζωή σου.

Σκορπούσες καλοσύνη, καλή καρδιά

Δούλευες αθόρυβα με πάθος και ευθύνη.

Ευλαβικά στη μνήμη σου ανάβουμε κερί

Γαλήνια η ψυχή σου να αναπαύεται κοντά

στον Κύριο που θα βρεθεί.

Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης

Αποχαιρετώντας τον Συμμαθητή μας.

    Την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014, η οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συμμαθητές παρέστησαν στην εξόδιο ακολουθία του κοιμηθέντα Κωνσταντίνου Κουκουφίκη και συνόδευσαν το σώμα του στην τελευταία του κατοικία, για να πληρωθεί το ρηθέν «χοῦς εἰ καὶ εἰς χοῦν ἀ­πε­λεύ­σει». Παρέστησαν και ε.ε. συνάδελφοι ως εκπρόσωποι των Ε.Δ. και ένας εξ αυτών ανέγνωσε τον επικήδειο λόγο κατά τα προβλεπόμενα.

    Ο Κωνσταντίνος Κουκουφίκης, αγαπημένος συμμαθητής και φίλος, γεννήθηκε στη Μαυρούδα Θεσσαλονίκης από Σαρακατσάνους γονείς, πρωτότοκος μεταξύ πέντε αδελφών.

    Ξεκίνησε τη ζωή του δύσκολα σαν πολλούς άλλους εκείνη την εποχή. Τα νιάτα του, η νεανική του ζέση, τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα και το πλέγμα αξιών και ο κώδικας τιμής που του ενστάλαξε η οικογένειά του, τον οδήγησαν το 1969 στην Σχολή Ευελπίδων.

    Γνωρίστηκα με τον Κώστα κάπου μετά την άδεια των Χριστουγέννων, όταν δειλά-δειλά αρχίσαμε οι πρωτοετείς να μπαίνουμε στο χώρο ψυχαγωγίας της Σχολής και περίσσευε λίγος χρόνος για χαλάρωση. Απ’ τη Μακεδονία και οι δυο, μαζί και με κάποιους άλλους λιγοστούς Μακεδόνες.

    Κάπου εκεί άρχισαν να κυκλοφορούν και τα πρώτα παρατσούκλια. «Κομφούκιος» το δικό του και του έμεινε για πάντα. Τυχαίο; Ίσως . . .

    Η ζωή και η εκπαίδευση στη Σχολή Ευελπίδων του προσέθεσαν νέα και θετικά στοιχεία, θωράκισαν τον χαρακτήρα του και τον εξόπλισαν με ότι χρειαζόταν για να γίνει αξιωματικός.

    Το 1973 ορκίστηκε Ανθυπολοχαγός Πεζικού και ξεκίνησε να πραγματώσει όνειρα και στόχους.

    Το 1977 νυμφεύτηκε την «Γερακίνα» Χρυσούλα και πολύ γρήγορα δημιούργησαν μια πανέμορφη οικογένεια με δυο αγόρια που σήμερα είναι πια άνδρες. Άνδρες στο κορμί και στο μυαλό.

    Όσοι τον γνώρισαν, όσοι δούλεψαν μαζί του και κυρίως, όσοι τον έζησαν από κοντά, γνωρίζουν πολύ καλύτερα το ποιός υπήρξε ο Κώστας Κουκουφίκης.

    Ξεκίνησε τη ζωή του δύσκολα. Δύσκολα την συνέχισε, αγωνιζόμενος καθημερινά για τον συνάνθρωπο, μέσα και έξω απ’ το στράτευμα, όπου κι αν βρέθηκε, όπου κι αν υπηρέτησε.

    Προβληματισμένος συνεχώς, είχε τον φάρο του, και τους αντικειμενικούς σκοπούς του ξεκαθαρισμένους αλλά συχνά-πυκνά, συναντούσε άγνωστο έδαφος και αχαρτογράφητα νερά.  Προβληματισμοί κοινοί, όλων αυτών που  πρέπει να εκπαιδεύσουν και να διοικήσουν τα παλικάρια που οι μάνες στέλνουν να υπηρετήσουν την Πατρίδα.

    Σε κάθε ευκαιρία στις συνήθεις συζητήσεις μας, αναρωτιόταν μονολογώντας «μου χρεώνουν ψυχές - την δικιά μου πού να την ακουμπήσω;»,  για να δείξει στην συνέχεια με το δάχτυλο προς τα πάνω.

    Συστηματικά και αταλάντευτα αρνήθηκε οποιαδήποτε έξωθεν ή άνωθεν παρέμβαση στην εκτέλεση των καθηκόντων του. Δέχτηκε προειδοποιήσεις, λίβελους και εκφοβισμούς από δημοσιογραφικά τρωκτικά – σημερινούς «αγωνιστές» - που προσπαθούσαν να επηρεάσουν μεταθέσεις οπλιτών. Με εντολές έξωθεν οι στρατιωτικοί του προϊστάμενοι έφθασαν στο σημείο να τον μεταθέσουν με άμεσα σήματα τέσσερεις φορές μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες.

    Έμεινε πιστός στις αρχές του. Ποτέ δεν απέφυγε τον αγώνα. Ήταν εκεί σε κάθε κάλεσμα και κάθε πρόσκληση ή πρόκληση για να δώσει την ίδια του την καρδιά, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αποκλεισμούς και αρκετές φορές σε βάρος της δικής του ζωής και της οικογένειάς του. Δεν απέστρεψε ποτέ το βλέμμα του, δεν γύρισε ποτέ την πλάτη του ακόμη και σ’ αυτούς που του το έκαναν.

    Και όταν διαπίστωσε ότι τα όνειρά του ήταν ανεδαφικά και οι αρχές και οι αξίες του ασύμβατες με το σύστημα που υπηρετούσε, αποφάσισε να παραιτηθεί αντί να συνοδοιπορήσει και να απορροφηθεί από την συστημική κρίση.

    Δύσκολα συνέχισε και σαν απόστρατος. Με την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια της γυναίκας του έστησε απ’ το μηδέν δύο καταστήματα με είδη δώρων και ασημικά για να αποτραβηχτεί στη συνέχεια με την εμφάνιση των πρώτων σοβαρών συμπτωμάτων της ασθένειάς του.

    Δύσκολα τελείωσε την ζωή του παλεύοντας τα τελευταία χρόνια με μια ανίατη αρρώστια.

    Ποτέ δεν εγκατέλειψε, . . . μέχρι που τον κάλεσε ο Πανάγαθος.

«Υπάρχουν τρεις πλευρές σ ένα Μεγάλο Άνδρα. Όταν τον βλέπεις από μακριά, φαίνεται σκληρός και σταθερός. Από κοντά, είναι ευχάριστος. Και όταν μιλάει, τα λόγια του είναι ξεκάθαρα.» Κομφούκιος,   551-479 π.X.,   Κινέζος Φιλόσοφος

    Δεν θα χαρακτήριζα τον «Κομφούκιο» Μεγάλο Άνδρα. Όσο Μεγάλοι κι αν γίνουμε δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε μια απειροελάχιστη ασημαντότητα μέσα στο μεγαλείο του αχανούς Σύμπαντος, κάτι που συχνά ξεχνάμε για να προβάλλουμε το ανύπαρκτο Εγώ μας.

    Ωστόσο, επειδή «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν,  έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», και επειδή «Ἐ­πελ­θὼν ὁ θά­να­τος πάν­τα ἐ­ξη­φά­νι­σται», οφείλω ως ύστατη τιμή στον αγαπημένο φίλο και συμμαθητή να καταθέσω από ψυχής ότι ο Κωνσταντίνος Κουκουφίκης, ο «Κομφούκιος», έζησε σκληρά πειθαρχημένος και αφοσιωμένος στα αξιακά νάματα του Αξιωματικού και του Οικογενειάρχη με ιδιαίτερη σεμνότητα, με προσήνεια και μέριμνα και προ παντός, με καθαρά λόγια και έργα προς κάθε κατεύθυνση.

    Ευτύχησε σαν σύζυγος, ευτύχησε σαν πατέρας, έγινε και παππούς και είχε στο πλευρό του μια γυναίκα που του έδωσε τα φτερά για να καταφέρει να είναι σήμερα στις καρδιές μας. Κι αυτό κάνει ακόμη πιο δύσκολο τον αποχωρισμό.

    Η Τάξη 1973 της Σχολής Ευελπίδων αποχαιρετούμε τον εν πίστει κεκοιμημένο συμμαθητή και φίλο Κωνσταντίνο Κουκουφίκη και ευχόμαστε «Γαῖ­αν ἔ­χοι ἐ­λα­φρὰν».

    Στην  οικογένεια του κεκοιμημένου ευχόμαστε την «ἀ­πὸ Θε­οῦ πα­ρη­γο­ρί­αν».

Κωνσταντίνος Παπανικολάου